Sessizce

Bazen sesli bir düşünüp, sessizce haykırmak istiyorum. Gözlerle konuşmak, sözlerle anlatamadıklarını anlatmak gibi. Gözlerimle anlattıklarımı anlamayanlar sessiz haykırışlarımı da duyamazlar nasılsa. Zayıf anımı görüp daha fazla saldıramazlar bana. Haykırmak önemli çünkü. Bazı dönemlerde insan o kadar çok istiyor ki bunu.

Geçen hafta, şu öyle bir geçer zaman ki adlı dizide vardı. Mete, büyük bir apartmanın çatısına çıkıp çığlık atıyordu. Dizinin tek sevdiğim sahnesi oldu sanırım. Çocuk bağırdıkça, ben rahatladım.

İşte bunu sessizce, herkesin içinde yapabilsek. Sadece çığlık atmak da değil, birilerinin yüzüne bir şeyleri haykırmak... O zaman o hep üst üste gelen boktan olaylar da ufacık çatlaktan sızan su damlacıkları gibi benim üzerime saldıracak bu çatlak bulamazlar...