Oturuyorduk. Oda apaydınlıktı. Hem masa lambası hem ayaklı lamba yanıyordu. Televizyon ışığı da cabası. Mutlu mutlu gülerken bir mesaj sesi geldi. Ardından tüm şehirde elektrikler kesildi. Göz gözü görmüyordu. Herkes o kadar paniklemişti ki, ses sesi duymuyordu. Ne yıldızlar ne ay ışığı, aydınlatmaya yetmiyordu. Duyulan son ses mesaj sesiydi, görülen son yüzde olansa panik ifadesiydi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder